Bourgondische inslag (april 2009)

Al meer dan de helft van zijn leven woont Ruud Jacobs niet meer in zijn geliefde Limburg. De Bourgondische inslag is er in zijn jachtige bestaan nog altijd. “Ik ben iemand die de top wil halen. Het overlijden van mijn vader deed mij inzien dat er meer is in het leven dan alleen werken.”

Daar in Groot Genhout waar Ruud Jacobs (41) opgroeide, stond zijn jeugd in het teken van een veilige haven van onbezorgdheid. In het nu ruim 1300 zielen tellende dorp in de Limburgse gemeente Beek was het een verschrikkelijk mooie tijd, kijkt de huidige inwoner van Volendam terug. “Achter ons huis hadden we een weiland. Daar liepen allerlei dieren rond. Het was net alsof we onze eigen kinderboerderij hadden. Ik heb nog steeds die drang. Als je met mooi weer buiten zit, geeft het geluid van die kippen zoveel rust. Ik was ook altijd buiten. Kon en kan niet stilzitten. Mijn broer en ik mochten met een crossmotor ook graag racen in een ander weiland. Ik heb echt een Bourgondische opvoeding gehad, hou daarom ook erg van sfeer. Alleen, mijn toekomst lag niet in Limburg. Ik wilde namelijk de top halen. Voor mijn gevoel kon dat daar niet. Maar als ik kijk naar de prestaties nu, blijkt achteraf toch mijn gelijk van toen,” zegt Jacobs, die via het CIOS in Heerenveen bij Tjalling van den Berg en Bertus Bult, de kneepjes van het vak leerde. “Van Tjalling leerde ik het mentale aspect en van Bertus het technische deel.”

In de zaal

Voor veel mensen zal Jacobs nog vooral in het geheugen gegrift staan als de bondscoach heren bij de KNGU tussen 1996 en 2001. Daar kwam hij terecht via gymvereniging Mauritius in Volendam, waar hij van 1992 tot 1996 hoofdtrainer was en waar hij zijn vrouw Gemma leerde kennen. “Zij turnde daar. Ik ben er terecht gekomen, toen ik via Joop Veerman, de vader van turner Remy, de penningmeester en voorzitter tegenkwam op een plaatsingswedstrijd in Volendam. Die wilden mij graag hebben als trainer en vroegen wat ik wilde verdienen. Ik noemde gekscherend een bedrag. Een dag later belden ze mij dat het geen grap was en dat ik dan kon verdienen wat ik ook had gevraagd,” zegt Jacobs, die inmiddels alweer aan Mauritius is verbonden. “Ik coach samen met hun trainers en sta zelf minimaal één keer per week en meestal vaker in de zaal, om de jongenstalenten vanaf negen jaar en ouder te trainen.”

De top haalde Jacobs ook. Dat was bij de KNGU het bondscoachschap. Maar waar in die periode het damesturnen net furore maakte, was het met de heren destijds een heel ander verhaal. “Ik had een contract dat nog een aantal jaren doorliep. Ik stond echter niet meer achter het beleid, waarop de KNGU en ik in goed onderling overleg uit elkaar zijn gegaan. Daarna kon ik kiezen uit vijf landen om coach te worden. Het werd Zwitserland. Alleen had mijn vrouw heimwee en zijn we al snel teruggegaan. Ik heb toen eerst lesgegeven op een paar middelbare scholen, maar was toen al bezig met een eigen bedrijf in sportconsultancy. Op een gegeven moment liep dat zo goed, dat ik er van kon leven.”

Vandaag de dag Vandaag de dag staat Jacobs voor zijn gevoel nog steeds aan de top. Alleen is dat nu niet meer op turngebied, maar op werkgebied. Sinds 2001 beheert hij zijn bedrijf Jacobs Sportcoaching Consultancy (JSC Sport). Daarin begeleidt hij topsporters zoals Anky van Grunsven, Siem de Jong (Ajax) en Jack Tuyp (FC Volendam) en bekende Nederlanders zoals Yolanthe Cabau Van Kasbergen, Monique Smit en Jan Smit, waarbij die laatste een uniekum is volgens Jacobs. “Jan houdt namelijk eigenlijk helemaal niet van veel sporten. Maar omdat de resultaten met Yolanthe heel goed waren, is ook hij begonnen. Met succes. Met uitdagende en wedstrijdgerichte trainingsvormen is hij nu lekker bezig. Het doel is om via professionele begeleiding de klant fitter te maken en in optimale fysieke conditie te brengen, door middel van uitgebreide tests op meerdere vlakken.  Na deze testen kunnen we een op maat gericht programma aanbieden waarin een deel kracht, conditie, coördinatie, mentaal en bijvoorbeeld voeding in kunnen voorkomen. Zo heb ik Van Grunsven met ondersteunende trainingen begeleid naar de spelen van Beijing waar ze goud won op dressuur en heb ik Jeffrey Wammes begeleidt na zijn dubbele enkelbreuk”, zegt Jacobs, die zelfs nog even met Wammes overlegde om zijn trainer te worden, toen Liu Ming vertrok bij Flik-Flak.

Het is de wereld van turnen die Jacobs tot op heden dankbaar is. “Ik heb er zoveel geleerd. Niet alleen op menselijk vlak, maar ook hoe te coachen. En wat ik uit mijn opvoeding heb geleerd, is dat het goed is om doelen te stellen. Alleen is daarbij de sfeer enorm belangrijk. Zo werk ik ook in mijn bedrijf, dat nu uit zeven medewerkers bestaat. Op één staat altijd het doel en op twee de sfeer. Veel mensen zien namelijk alleen het doel. Maar je kunt niet altijd op scherp staan. Er moet ruimte voor ontspanning en rust zijn. Dat klinkt misschien raar uit de mond van iemand die zelf een persoon is van uitersten. Ik ben namelijk zeer ambitieus en perfectionistisch, kan moeilijk iets loslaten. Maar als ik iets loslaat, laat ik het ook helemaal los. Aan de andere kant neem ik ook nooit genoegen met wat ik heb bereikt. Ik blijf altijd om het hoekje kijken. Op zoek naar meer.  Je moet nooit denken dat je klaar bent, maar jezelf altijd blijven doorontwikkelen.”

Bij dat alles is er echter één heel groot gemis in het leven van Jacobs.
“Mijn vader. Hij heeft altijd hard gewerkt. Was ook heel sociaal betrokken. Zo was hij één van de oprichters van de carnavalsvereniging in Groot Genhout, is daar ook voorzitter van geweest. Ook hij had een eigen bedrijf. Hij zat in de keukens en sanitair. Toen hij 59 jaar was, wilde hij stoppen en met mijn moeder van het leven genieten. Bij een doktersbezoek bleek toen echter dat hij longkanker had. Een half jaar later was hij overleden. Ik was toen 25 jaar. Het heeft zoveel impact gehad op mijn leven en ik heb er heel veel moeite mee gehad. Het heeft mij doen inzien dat je moet genieten van de tijd die je hebt. Die is namelijk al zo kort. Mijn vader en ik hadden altijd heel goed contact. Ik ben ook enorm trots op hem, hoe hij in het leven stond. Altijd positief. Ik wilde alleen nog zoveel met hem delen. Mijn bedrijf, mijn vrouw en kinderen Megan (4) en Kyan Joe (1).”

““Waar mijn vader altijd sociaal betrokken was, heb ik daar geen tijd voor. Wel probeer ik dat sociale aspect in te bouwen. Zo ga ik steevast iedere maand met mijn vrouw iets leuks doen en is onze vakantie er puur voor het gezin. Ook ga ik nog steevast ieder jaar naar carnaval. Die sociale omgang met vrienden vind ik enorm belangrijk. Maar veel tijd heb ik niet. Omdat ik in zoveel takken van sport zit, heb ik het in het weekend altijd druk. Zo kijk ik ook bij wedstrijden van sporters die ik begeleid, om te analyseren of de aanpak werkt.”

Hoewel Jacobs al jaren niet meer in Limburg woont, heeft hij zijn draai gevonden in Volendam. Net als zijn geboortedorp een plaats waar genieten voorop staat. De vele cafeetjes en restaurants aan de haven zijn voor hem geen onbekend terrein. “Ik heb het hier prima naar mijn zin. De omgeving is prachtig. ’s Zomers lekker fietsen of wandelen. En het water. Ik hoef hier niet meer weg.”

— Jitze Hooghiemstra